99. George ..... We reclycle!

.

Woensdag naar de film The American geweest. Een film van Anton Corbijn en de opvolger van Control. Tevens de verfilming van het door mij gelezen boek A very private Gentleman van Martin Booth.

De hoofdpersoon is een oude huurmoordenaar die tijdelijk in een Italiaans stadje Castel Del Monte woont. Daar ontmoet hij onder andere de plaatselijke priester en de prostituee Clara.

De 150 inwoners van het echt bestaande dorpje waren maar wat blij om de filmploeg te mogen ontvangen.

Bijna allemaal figureren ze ook wel ergens in de film. Net als een plaatselijke zwerfhond die regelmatig door het beeld trippelt.

Verder zien we mooie landschapsbeelden en wordt het stadje voor de VVV goed in beeld gebracht. Dat kan je wel aan Corbijn overlaten.

De mooie filmmuziek is gemaakt door Herbert ‘Das Boot, Der Weg’ Grönemeyer en in de film horen we de originele versie van We don’t speak Americano (Pas parlo Americano). Laat er nu net een remake zijn (met beat) uitgebracht ten tijde van de release van de film …

Het verhaal heeft wat weg van een remake van High Noon of een andere western. De goodguy krijgt te maken met spoken uit het verleden en moet daar eerst mee afrekenen voor hij de volgende fase van zijn leven (pensioen) kan bereiken.

Er wordt op een flatscreen zelfs een scene van Once upon a time in the West (C'era una volta il West) getoond en nog wel de dramatische scene dat Frank het zoontje van Brett McBain doodschiet. "Now that you've called me by name..."

De film laat vooral na de pauze het verhaal in het boek los. Andere verhaallijnen, minder uitleg en een ander einde. Goede mooie film maar ik vond het boek beter.

Hoogtepunt van de film is natuurlijk als de hoofdpersoon, Jack, Edward, een kop koffie gaat drinken in een typisch Italiaanse koffietentje. Je hoorde het niet in de bioscoop, maar iedereen zocht naar John Malkovich en dacht: WHAT ELSE?
Als George naar buiten loopt, verwacht je toch die vleugel ….