120. Let’s Go Murphys!

.

Op zondag 5/2 gingen AJ en ik naar het Klokgebouw in Eindhoven voor het maanden geleden al geregelde concert van de Dropkick Murphys. Al in september waren de kaarten besteld, en het duurde en het duurde maar. Maar eindelijk was het februari.

Het was barkoud en zoals gebruikelijk stort de NS dan in elkaar. Maar wonder boven wonder  reden zowaar treinen naar Eindhoven dus up up and away to the Beukenlaan.

In het Klokgebouw hadden ze kluisjes. Dat was een mooi, konden we alle winterzooi in kwijt.

You can take my urn to Fenway spread my ashes all about

Het was voor ons de eerste keer in het Klokgebouw. Mooie zaal, en nog duidelijk te zien dat het een oude fabriek is geweest. Er werd ooit bakeliet gemaakt, wist mijn mede concertganger te melden.

De begeleiding van de Murphys stond vooraf echt ouderwets de instrumenten van de band te stemmen. In de zaal stikte het van Ierse petjes en Schotse Kilts. Veel Bostonians en zowaar een Yankeesfan. Zeker verdwaald!

De Dropkick Murphys begonnen op de verwachte aanvangstijd. Compleet met doedelzak en banjo gingen ze van start. Het openingsnummer was een mooi Iers wijsje dat werd gevolgd door feestnummer nummer 1: The Irish Rover. Leuk gedaan, de versie van the Pogues vind ik toch beter.

De Dropkicks Murphys kregen het die avond niet voor niets, voor het winnen van de zaal moest gewerkt worden! Wel een verademing, alleen een band en spelen maar. Geen videoscherm, geen vuur en geen special effects. Gewoon spelen en knallen.

I play in a band
We're the best in the land

Na een klein half uur en het nummer Going out in style was de strijd gewonnen!  In rap tempo, zonder lange pauzes werden de nummers op het publiek losgelaten. Van Johnny I hardly knew ya tot Flannigan’s Ball etc.

Na een uur namen de mannen gas terug en gingen op barkrukken zitten voor een paar semi akoestische nummers. Hier kwamen het nummers Take 'Em Down en 1953 goed tot zijn recht.
Daarna was het weer beuken met de State of Massachusetts en Shipping up to Boston.

Maar niet al mijn favorieten werden gespeeld. Deze avond was er geen ruimte voor Forever en vooral Tessie. De Red Sox hymne was toch wel een beetje de reden waarom we ooit fan werden. Maar geen geklaag.Volgende keer beter.

Bij de afsluiter Kiss me, I’m Shitfaced mochten de dames op het podium. Leuk gezicht en het oogde heel ongedwongen. Het was een mooi einde van een goed concert!

Naar huis reden de treinen ook. Nog even in Den Bosch CS een frietje gehaald en toen was het weer voorbij.

I'm a sailor peg
And I lost my leg

In september het nieuwe album en dan hopen dat de Murphys weer de plas over komen.

foto's by mij en Appeltje