122. We come in Peace

.
Wat: Laibach, “We come in Peace”
Wanneer: zondag 16 september
Waar: 013, Tilburg

Trailer

Op zondag 16 september speelde de Sloveense band Laibach in 013 Tilburg. Het was al weer een tijd geleden, zeg 15 jaar, dat ik de heren live aan het werk had gezien.
Er is veel veranderd in de wereld, maar zoals Laibach zegt, “Das Wahre ist nicht immer Wahrheit, aber wir sind wirklich Hier”

Inmiddels heeft de band een fysieke metamorfose ondergaan. Weg zijn de bombastische trommelaars aan beide zijden van het podium. Laibach staat anno 2012 in een soort Kraftwerk opstelling voor het publiek. Vier synthesizer gevoed door Apple-boekjes, met een drummer daarachter. Maar naast frontman en zanger Milan Fras, gaat alle aandacht naar zangeres Mina Špiler.

Door Špiler lijkt het als of alle Laibach-nummers heruitgevonden zijn. Haar zang geeft veel toegevoegde waarde aan de monotone basstem van Fras.

Mina Špiler is geen onbekende. Zo zong voormalig lid van de Sloveense groep Melodrom, ooit met op het nummer Ohne Dich van Rammstein. Maar met haar stoïcijnse blik, haar zang en gegil (met en zonder megafoon) en enkel haar lichte heupwiegen, tilt ze het concert naar grote hoogte.

De set van de avond bestond uit een mix van oud en nieuw materiaal. Verder waren er op vier grote schermen naast `echte´ Laibach-beelden ook veel filmmateriaal uit de film Iron Sky te zien waarvoor Laibach de muziek heeft gemaakt. Allemaal zwartwit uiteraard.

Na het bombastische intro van B-Mashina werd de Final Countdown gespeeld. Niet mijn favoriet. Daarbij moest de band het publiek wel voor zich winnen, ze kregen het niet voor niets, deze avond. Het geluid stond in het begin niet al te hard, zodat je gewoon kon praten. Maar na een paar nummers werd het geluid opgeschroefd en werd het een legendarisch concert. Met name Brat Moj, Alle gegen Alle, Love on the Beat en de floorfiller Tanz mit Laibach waren knallhart! Overweldigend! Maar ook Bob Dylans Ballad of a thin man was erg goed.

En dat ook Laibach een dagje ouder wordt, bleek toen halverwege Špiler feitelijk alleen de Beatlescover Across the Universe mocht vertolken. De rest van de bank, kon achter het podium op adem komen.

De toegift bestond o.a. uit twee Duitse covers van Engels nummers. Eerst werd Opus feestlied Live is Life verduitst tot Leben heisst Leben en daarna werd Queen’s One Vision gezongen in Geburt einer Nation (Ein Mensch, ein Ziel, und eine Weisung.Ein Herz, ein Geist, nur eine Lösung.)

Hierna was het over, Das Spiel war Aus! En toen de lampen na het concert aangingen, waren we in de zachte werkelijkheid terug.

Links naar youtube:
Leben -Tot
America
See that my grave is kept clean

121. Bestemming Bereikt

.

Zou u rijden met de stem van een overleden persoon op uw navigatie apparaat? Ik vraag het maar gewoon. Maar de kans is dat u Bram op de TomTom aangevinkt. Bram is helaas overleden. Bram heette eigenlijk Bram Bart en Bart was stemacteur.

Ik had nooit enig idee wie Bram was, totdat hij verscheen in het programma van Paul deLeeuw.
Bram bestond dus en is dus helaas dit weekend overleden. Zou hem op straat nooit herkend hebben, behalve als ik hem had aangesproken om de weg te vragen.

Er zijn meer (beroemde) mensen die je op straat nooit zou herkennen. Meestal ligt dat aan een andere make up of een te grote zonnebril. Maar het kan ook zijn dat je mensen alleen van hun stem kent en je geen idee hebt, hoe ze eruit zien. Pas als ze wat zeggen, denk je, “Hee, wie is dat ook al weer?”.

Zo riep Britt Dekker bijvoorbeeld onlangs in De Wereld Draait Door na een paar minuten in gesprek met Paul Haenen: “U bent BERT toch?

Er zijn dus meer stemmen die je heel vaak hebt gehoord, maar waarvan je geen idee hebt wie erbij horen. Bijvoorbeeld wie zou Michael Abspoel op straat herkennen?

Bijna niemand waarschijnlijk. Toch is hij dagelijks te horen op de TV. En pas als hij zijn bestelling, bij bijvoorbeeld de visboer zou doen, denk je `Verrek, da’s die man van Man Bijt Hond`. En net voordat je een handtekening wilt vragen, spoedt hij zich alweer huiswaarts. “Het is weer etenstijd. Het ideale moment om eens rustig de dag door te nemen.”.

En dan heb je Hans Hogendoorn. Hans wie? Hans Hogendoorn is de beroemde stem van Met het oog op Morgen.(“Buiten is het 10 graden, binnen zit …”)

Voor de echt oude mensen onder ons had je vroeger de stem van Philip Bloemendal. Philip was de stem van de zwartwit TV en later van de Metro van Amsterdam.

Wat later had je Frits van Turenhout, de programmamaker. Als mijn opa vroeger op bezoek was, ging hij wel eens met me mee vissen. Dan visten we in mijn herinnering steevast naast een oude man. Dan fluisterde mijn opa dat dat Frits van Turenhout was. En dat ie bekend was van de radio. Ik (her)kende de man niet. Later las ik dat ie ook wel Mister Null-Null genoemd werd, omdat ie altijd de voetbaluitslagen voorlas en zo mooi de brilstand kon doorgeven.

Voor de wat jongeren onder ons hebben we Dieter Jansen en Stan Limburg. U kent ze niet? Vraag het uw kinderen! Jansen is Boots, het aapvriendje van Dora. Boots is een irritante betweter en een vreselijke stem. Je zal toch op een verjaardag zitten met Boots! En Stan Limburg dan? Die doet de homotubby Tinky Winky. Nee dat zal je vader zijn. Die zal vaak gevraagd zijn naar zijn tas!

En zijn nog andere mensen die je in de rij bij de bakker kunt herkennen, maar alleen als ze aan de beurt zijn: herkenbare stemmen als bijvoorbeeld Bert Maalderink, Fleur Wallenburg en Sierd de Vos.

Er zijn ook mensen die De stem worden van een bedrijf. Zo was Loes van der Schaft jarenlang de stem van NS. “Dames en heren, goedemiddag. Dit is de Sprinter naar …”.

Loes is in 2011 overleden en op verzoek van haar familie gaat de NS op zoek naar een andere stem.

En TomTom zal dus ook op zoek moeten naar een andere stem. Zoals gezegd is dit weekend namelijk navigatiestem Bram overleden. Naast de TomTom was hij de stem van Bob de Bouwer!

Maar Bram is niet meer, hij kan het dus niet meer maken en heeft laatste Bestemming Bereikt. Goed, dat waren goedkoop grapjes.

Ik durf eigenlijk niet meer met Bram te rijden. Is toch net alsof er een geest tegen je praat.

Ik heb nog de TomTom-stem van Darth Vader (“Take the ferry and bring me the passengers. I want them alive!”). Maar Anakin Skywalker is natuurlijk ook dood. Daarom heb ik Bram dus vandaag vervangen voor Eva. Want gelukkig leeft Eva “TomTom Zeijlstra nog. Een levende stem rijdt toch net even wat lekkerder.

120. Let’s Go Murphys!

.

Op zondag 5/2 gingen AJ en ik naar het Klokgebouw in Eindhoven voor het maanden geleden al geregelde concert van de Dropkick Murphys. Al in september waren de kaarten besteld, en het duurde en het duurde maar. Maar eindelijk was het februari.

Het was barkoud en zoals gebruikelijk stort de NS dan in elkaar. Maar wonder boven wonder  reden zowaar treinen naar Eindhoven dus up up and away to the Beukenlaan.

In het Klokgebouw hadden ze kluisjes. Dat was een mooi, konden we alle winterzooi in kwijt.

You can take my urn to Fenway spread my ashes all about

Het was voor ons de eerste keer in het Klokgebouw. Mooie zaal, en nog duidelijk te zien dat het een oude fabriek is geweest. Er werd ooit bakeliet gemaakt, wist mijn mede concertganger te melden.

De begeleiding van de Murphys stond vooraf echt ouderwets de instrumenten van de band te stemmen. In de zaal stikte het van Ierse petjes en Schotse Kilts. Veel Bostonians en zowaar een Yankeesfan. Zeker verdwaald!

De Dropkick Murphys begonnen op de verwachte aanvangstijd. Compleet met doedelzak en banjo gingen ze van start. Het openingsnummer was een mooi Iers wijsje dat werd gevolgd door feestnummer nummer 1: The Irish Rover. Leuk gedaan, de versie van the Pogues vind ik toch beter.

De Dropkicks Murphys kregen het die avond niet voor niets, voor het winnen van de zaal moest gewerkt worden! Wel een verademing, alleen een band en spelen maar. Geen videoscherm, geen vuur en geen special effects. Gewoon spelen en knallen.

I play in a band
We're the best in the land

Na een klein half uur en het nummer Going out in style was de strijd gewonnen!  In rap tempo, zonder lange pauzes werden de nummers op het publiek losgelaten. Van Johnny I hardly knew ya tot Flannigan’s Ball etc.

Na een uur namen de mannen gas terug en gingen op barkrukken zitten voor een paar semi akoestische nummers. Hier kwamen het nummers Take 'Em Down en 1953 goed tot zijn recht.
Daarna was het weer beuken met de State of Massachusetts en Shipping up to Boston.

Maar niet al mijn favorieten werden gespeeld. Deze avond was er geen ruimte voor Forever en vooral Tessie. De Red Sox hymne was toch wel een beetje de reden waarom we ooit fan werden. Maar geen geklaag.Volgende keer beter.

Bij de afsluiter Kiss me, I’m Shitfaced mochten de dames op het podium. Leuk gezicht en het oogde heel ongedwongen. Het was een mooi einde van een goed concert!

Naar huis reden de treinen ook. Nog even in Den Bosch CS een frietje gehaald en toen was het weer voorbij.

I'm a sailor peg
And I lost my leg

In september het nieuwe album en dan hopen dat de Murphys weer de plas over komen.

foto's by mij en Appeltje

119: Tebowing is het nieuwe planking

.

Het is nog niet echt een officieel woord, maar it’s close: “Tebowing”.
Het betekent zoveel als 'op één knie vallen en bidden, ook al doet je omgeving iets compleet anders'.
De “bedenker” van het tebowing is de quarterback van de Denver Broncos: Tim Tebow.

Tebow is een American footballer en bovendien heel erg "gristen". Voor iedere wedstrijd sluit hij zich af voor een stampvol stadion en gaat in zijn karakteristieke houding in gebed en met succes. De Broncos kwamen namelijk heel ver dit jaar, maar spelen net niet om de superbowl.

Maar het Tebowen is aangeslagen. Ik tebow, jij tebowt en iedereen is aan het tebowen en vooral iedereen tebowt overal. Kijk maar eens op http://tebowing.com

Tebowing is daarmee het nieuwe planking geworden.