102. Trauma voor het leven!

.

Zestien jaar geleden moesten we allemaal weg van Jan Terlouw!

De hele Betuwevallei werd op last van de overheid verzocht te evacueren voor het hoge water in de Waal en de Lek. Lange files de stad uit, drukke evacuatietreinen. Bewoners namen alles wat dierbaar was mee, huisdieren, foto’s en schilderijen.
Er was geen aanhanger meer te huren.

Youp van 't Hek maakte in zijn oudejaarsconference van 1995 de grap dat hij mensen had zien huilen omdat ze uit Tiel wegmoesten. Youp heeft waarschijnlijk zelf nooit gedwongen zijn huis moeten verlaten. Inmiddels zijn alle verhalen over de trauma's van 1995 bekend. Nu zou Youp die grap niet meer maken.

De hele dag was de aankomende ramp nieuws op radio en tv. Zie oa. een oude uitzending van RTL nieuws.
Niet op internet, dat hadden we bijna nog niet. Sowieso was er veel minder informatie. Die zouden we moeten ontvangen van Radio M, maar niemand wist op welke frequentie die zat. Er waren ook nog geen gsm’s dus als je elkaar wilde bellen voor het laatste nieuws en waterstanden, moest je eerst naar huis!

De hamvraag was natuurlijk hoe hoog het water zou komen. De berichtgeving liet zich hierover nauwelijks uit. Er werd 50 centimeter genoemd maar ook zes meter kwam voorbij.
Er het water zou minstens twee weken blijven staan. Weg vloer, weg gordijnen, weg, weg weg weg!

Want alle overstromingen in Brazilië, Bangladesh of Australië ten spijt, bij ons zou het pas echt heftig worden. Geen doden natuurlijk maar wel verlies van laminaat, vloerkleden en andere onvervangbare spullen!

Maar gelukkig kon er ook veel op zolder gezet worden. Zo verhuisde een huisgenoot zijn (dure!) hengels en zijn (geen grap) rubberboot naar de hoogste verdieping! Elders werden piano’s en bureaus in aanhangers gezet. Niets werd aan het toeval overgelaten.

Achteraf viel het allemaal (gelukkig!) mee. Geen dijkdoorbraak, geen groot leed.
En naderhand kregen alle bewoners (per huishouden) vijfhonderd gulden voor het opgelopen leed en de levenslange trauma’s.
Ik zelf heb er nog meer aan verdiend. Ik studeerde in 1995 en verdiende bij via Randstad.
Of ik wilde helpen bij het terugzetten van een boekenverzameling bij een particulier?

En dus fietste ik naar de Wijdsteeg en belde aan bij ene Piet Vroon. Hij had al zijn boeken (zeker 50 dozen!) geëvacueerd en deze stonden nu in dozen in de gang. Of de uitzendkracht ze in de aanbouw weer op alfabet in de kasten wilde zetten. Prima!

Twee dagen werk, kroketten bij de lunch en een dikke fooi van 100 gulden toe.
Piet bedankt!

Dit weekend is het weer hoog water. Inmiddels zijn de dijken hoger en zal het rampenplan zijn verbeterd. Het water is nog niet zo hoog als in 1995 maar toch beginnen we allemaal weer wat bangig te worden. Het trauma van 1995 heeft er diep ingehakt. Bij Pak ’n Bak is alles al besproken, alle verhuizers staan stand by, hun verloven zijn ingetrokken.

Inmiddels staan alle foto’s op pc’s en kunnen we via internet 24 uur per dag de waterstanden volgen. Makkelijker mee te nemen dus. We hoeven niet meer te wachten op Mart Smeets (‘Waar is ie door?’) die live een dijkgraaf interviewt over het als … dan van een dijkdoorbraak.
En Piet Vroon? Piet zal de nieuwe ramp helaas niet mee meemaken.

En gezien de inflatie zou 500 gulden nu toch minimaal 5000 euro moeten zijn.
Ik heb wel een idee: geef het bedrag uit het noodfonds (giro 555) al bij de evacuatie, dan gaan we direct een paar weken therapeutisch op vakantie. Lekker naar warm land.
Want niets is zo erg om te moeten evacueren voor het wassende water.
Laat het water dus nog maar even doorstijgen.