122. We come in Peace

.
Wat: Laibach, “We come in Peace”
Wanneer: zondag 16 september
Waar: 013, Tilburg

Trailer

Op zondag 16 september speelde de Sloveense band Laibach in 013 Tilburg. Het was al weer een tijd geleden, zeg 15 jaar, dat ik de heren live aan het werk had gezien.
Er is veel veranderd in de wereld, maar zoals Laibach zegt, “Das Wahre ist nicht immer Wahrheit, aber wir sind wirklich Hier”

Inmiddels heeft de band een fysieke metamorfose ondergaan. Weg zijn de bombastische trommelaars aan beide zijden van het podium. Laibach staat anno 2012 in een soort Kraftwerk opstelling voor het publiek. Vier synthesizer gevoed door Apple-boekjes, met een drummer daarachter. Maar naast frontman en zanger Milan Fras, gaat alle aandacht naar zangeres Mina Špiler.

Door Špiler lijkt het als of alle Laibach-nummers heruitgevonden zijn. Haar zang geeft veel toegevoegde waarde aan de monotone basstem van Fras.

Mina Špiler is geen onbekende. Zo zong voormalig lid van de Sloveense groep Melodrom, ooit met op het nummer Ohne Dich van Rammstein. Maar met haar stoïcijnse blik, haar zang en gegil (met en zonder megafoon) en enkel haar lichte heupwiegen, tilt ze het concert naar grote hoogte.

De set van de avond bestond uit een mix van oud en nieuw materiaal. Verder waren er op vier grote schermen naast `echte´ Laibach-beelden ook veel filmmateriaal uit de film Iron Sky te zien waarvoor Laibach de muziek heeft gemaakt. Allemaal zwartwit uiteraard.

Na het bombastische intro van B-Mashina werd de Final Countdown gespeeld. Niet mijn favoriet. Daarbij moest de band het publiek wel voor zich winnen, ze kregen het niet voor niets, deze avond. Het geluid stond in het begin niet al te hard, zodat je gewoon kon praten. Maar na een paar nummers werd het geluid opgeschroefd en werd het een legendarisch concert. Met name Brat Moj, Alle gegen Alle, Love on the Beat en de floorfiller Tanz mit Laibach waren knallhart! Overweldigend! Maar ook Bob Dylans Ballad of a thin man was erg goed.

En dat ook Laibach een dagje ouder wordt, bleek toen halverwege Špiler feitelijk alleen de Beatlescover Across the Universe mocht vertolken. De rest van de bank, kon achter het podium op adem komen.

De toegift bestond o.a. uit twee Duitse covers van Engels nummers. Eerst werd Opus feestlied Live is Life verduitst tot Leben heisst Leben en daarna werd Queen’s One Vision gezongen in Geburt einer Nation (Ein Mensch, ein Ziel, und eine Weisung.Ein Herz, ein Geist, nur eine Lösung.)

Hierna was het over, Das Spiel war Aus! En toen de lampen na het concert aangingen, waren we in de zachte werkelijkheid terug.

Links naar youtube:
Leben -Tot
America
See that my grave is kept clean

121. Bestemming Bereikt

.

Zou u rijden met de stem van een overleden persoon op uw navigatie apparaat? Ik vraag het maar gewoon. Maar de kans is dat u Bram op de TomTom aangevinkt. Bram is helaas overleden. Bram heette eigenlijk Bram Bart en Bart was stemacteur.

Ik had nooit enig idee wie Bram was, totdat hij verscheen in het programma van Paul deLeeuw.
Bram bestond dus en is dus helaas dit weekend overleden. Zou hem op straat nooit herkend hebben, behalve als ik hem had aangesproken om de weg te vragen.

Er zijn meer (beroemde) mensen die je op straat nooit zou herkennen. Meestal ligt dat aan een andere make up of een te grote zonnebril. Maar het kan ook zijn dat je mensen alleen van hun stem kent en je geen idee hebt, hoe ze eruit zien. Pas als ze wat zeggen, denk je, “Hee, wie is dat ook al weer?”.

Zo riep Britt Dekker bijvoorbeeld onlangs in De Wereld Draait Door na een paar minuten in gesprek met Paul Haenen: “U bent BERT toch?

Er zijn dus meer stemmen die je heel vaak hebt gehoord, maar waarvan je geen idee hebt wie erbij horen. Bijvoorbeeld wie zou Michael Abspoel op straat herkennen?

Bijna niemand waarschijnlijk. Toch is hij dagelijks te horen op de TV. En pas als hij zijn bestelling, bij bijvoorbeeld de visboer zou doen, denk je `Verrek, da’s die man van Man Bijt Hond`. En net voordat je een handtekening wilt vragen, spoedt hij zich alweer huiswaarts. “Het is weer etenstijd. Het ideale moment om eens rustig de dag door te nemen.”.

En dan heb je Hans Hogendoorn. Hans wie? Hans Hogendoorn is de beroemde stem van Met het oog op Morgen.(“Buiten is het 10 graden, binnen zit …”)

Voor de echt oude mensen onder ons had je vroeger de stem van Philip Bloemendal. Philip was de stem van de zwartwit TV en later van de Metro van Amsterdam.

Wat later had je Frits van Turenhout, de programmamaker. Als mijn opa vroeger op bezoek was, ging hij wel eens met me mee vissen. Dan visten we in mijn herinnering steevast naast een oude man. Dan fluisterde mijn opa dat dat Frits van Turenhout was. En dat ie bekend was van de radio. Ik (her)kende de man niet. Later las ik dat ie ook wel Mister Null-Null genoemd werd, omdat ie altijd de voetbaluitslagen voorlas en zo mooi de brilstand kon doorgeven.

Voor de wat jongeren onder ons hebben we Dieter Jansen en Stan Limburg. U kent ze niet? Vraag het uw kinderen! Jansen is Boots, het aapvriendje van Dora. Boots is een irritante betweter en een vreselijke stem. Je zal toch op een verjaardag zitten met Boots! En Stan Limburg dan? Die doet de homotubby Tinky Winky. Nee dat zal je vader zijn. Die zal vaak gevraagd zijn naar zijn tas!

En zijn nog andere mensen die je in de rij bij de bakker kunt herkennen, maar alleen als ze aan de beurt zijn: herkenbare stemmen als bijvoorbeeld Bert Maalderink, Fleur Wallenburg en Sierd de Vos.

Er zijn ook mensen die De stem worden van een bedrijf. Zo was Loes van der Schaft jarenlang de stem van NS. “Dames en heren, goedemiddag. Dit is de Sprinter naar …”.

Loes is in 2011 overleden en op verzoek van haar familie gaat de NS op zoek naar een andere stem.

En TomTom zal dus ook op zoek moeten naar een andere stem. Zoals gezegd is dit weekend namelijk navigatiestem Bram overleden. Naast de TomTom was hij de stem van Bob de Bouwer!

Maar Bram is niet meer, hij kan het dus niet meer maken en heeft laatste Bestemming Bereikt. Goed, dat waren goedkoop grapjes.

Ik durf eigenlijk niet meer met Bram te rijden. Is toch net alsof er een geest tegen je praat.

Ik heb nog de TomTom-stem van Darth Vader (“Take the ferry and bring me the passengers. I want them alive!”). Maar Anakin Skywalker is natuurlijk ook dood. Daarom heb ik Bram dus vandaag vervangen voor Eva. Want gelukkig leeft Eva “TomTom Zeijlstra nog. Een levende stem rijdt toch net even wat lekkerder.

120. Let’s Go Murphys!

.

Op zondag 5/2 gingen AJ en ik naar het Klokgebouw in Eindhoven voor het maanden geleden al geregelde concert van de Dropkick Murphys. Al in september waren de kaarten besteld, en het duurde en het duurde maar. Maar eindelijk was het februari.

Het was barkoud en zoals gebruikelijk stort de NS dan in elkaar. Maar wonder boven wonder  reden zowaar treinen naar Eindhoven dus up up and away to the Beukenlaan.

In het Klokgebouw hadden ze kluisjes. Dat was een mooi, konden we alle winterzooi in kwijt.

You can take my urn to Fenway spread my ashes all about

Het was voor ons de eerste keer in het Klokgebouw. Mooie zaal, en nog duidelijk te zien dat het een oude fabriek is geweest. Er werd ooit bakeliet gemaakt, wist mijn mede concertganger te melden.

De begeleiding van de Murphys stond vooraf echt ouderwets de instrumenten van de band te stemmen. In de zaal stikte het van Ierse petjes en Schotse Kilts. Veel Bostonians en zowaar een Yankeesfan. Zeker verdwaald!

De Dropkick Murphys begonnen op de verwachte aanvangstijd. Compleet met doedelzak en banjo gingen ze van start. Het openingsnummer was een mooi Iers wijsje dat werd gevolgd door feestnummer nummer 1: The Irish Rover. Leuk gedaan, de versie van the Pogues vind ik toch beter.

De Dropkicks Murphys kregen het die avond niet voor niets, voor het winnen van de zaal moest gewerkt worden! Wel een verademing, alleen een band en spelen maar. Geen videoscherm, geen vuur en geen special effects. Gewoon spelen en knallen.

I play in a band
We're the best in the land

Na een klein half uur en het nummer Going out in style was de strijd gewonnen!  In rap tempo, zonder lange pauzes werden de nummers op het publiek losgelaten. Van Johnny I hardly knew ya tot Flannigan’s Ball etc.

Na een uur namen de mannen gas terug en gingen op barkrukken zitten voor een paar semi akoestische nummers. Hier kwamen het nummers Take 'Em Down en 1953 goed tot zijn recht.
Daarna was het weer beuken met de State of Massachusetts en Shipping up to Boston.

Maar niet al mijn favorieten werden gespeeld. Deze avond was er geen ruimte voor Forever en vooral Tessie. De Red Sox hymne was toch wel een beetje de reden waarom we ooit fan werden. Maar geen geklaag.Volgende keer beter.

Bij de afsluiter Kiss me, I’m Shitfaced mochten de dames op het podium. Leuk gezicht en het oogde heel ongedwongen. Het was een mooi einde van een goed concert!

Naar huis reden de treinen ook. Nog even in Den Bosch CS een frietje gehaald en toen was het weer voorbij.

I'm a sailor peg
And I lost my leg

In september het nieuwe album en dan hopen dat de Murphys weer de plas over komen.

foto's by mij en Appeltje

119: Tebowing is het nieuwe planking

.

Het is nog niet echt een officieel woord, maar it’s close: “Tebowing”.
Het betekent zoveel als 'op één knie vallen en bidden, ook al doet je omgeving iets compleet anders'.
De “bedenker” van het tebowing is de quarterback van de Denver Broncos: Tim Tebow.

Tebow is een American footballer en bovendien heel erg "gristen". Voor iedere wedstrijd sluit hij zich af voor een stampvol stadion en gaat in zijn karakteristieke houding in gebed en met succes. De Broncos kwamen namelijk heel ver dit jaar, maar spelen net niet om de superbowl.

Maar het Tebowen is aangeslagen. Ik tebow, jij tebowt en iedereen is aan het tebowen en vooral iedereen tebowt overal. Kijk maar eens op http://tebowing.com

Tebowing is daarmee het nieuwe planking geworden.

118. Shut the FARC up!

. 

Ons Columbiaanse exportproduct, Tanja Nijmeijer, laat weer eens van haar horen.

Ze heeft dit keer een heuse kerstboodschap voor ons.

Tanja Nijmeijer, die met die Peruaanse muts, die tot over haar oren in de Farc(ensshit) zit 

Vanavond geeft ze een “interview” dat bij Nieuwsuur te zien. Hier alvast de teaser.

Ze praat inmiddels wel met een raar accentje. Tanja wenst ons een knallend uiteinde van 2011. Doet ze namelijk zelf ook, want ” Als je hier in de jungle zit en je hoort continu bombardementen en je hoort continu geweren; de enige reactie die je als guerrillera hebt, is schieten"
Ze blijft dus bij de FRAC en viert dit jaar weer kerst in het Junglebook van Colombia.

En dus weer geen hoofdrol in Spoorloos, Vermist of het Familiediner voor haar.

Fijne kerst, Tanja en pas op met vuurwerk!

.

117. What would Reacher do?

.

Ik lees momenteel weer een boek van Lee Child. De boeken van Child gaan over de held Jack (None) Reacher (geboren in 1960). Jack Reacher wint altijd. De boeken van Lee Child zijn de Bouquetreeks voor mannen.

Reacher is een ex-militair die een zwervend bestaan leidt in Amerika. Hij heeft geen vaste woonplaats en heeft nauwelijks bagage. Zijn enige is bagage is zijn tandenborstel. Als hij nieuwe kleren koopt, altijd goedkope confectiekleding, gooit hij de vuile oude kleren weg.

Reacher is de kruising tussen the A-team, MacGyver, James Bond en John Rambo.
De Lone Wolf die iedereen helpt bij onrecht. Soms is hij onderdeel van het onrecht, soms roepen ze zijn hulp in. Jack heeft talloze eigenschappen die een held een held maken. Maar de leukste vind ik dat hij altijd weet hoe laat het is. Ik moet altijd dan denken aan Crocodile Dundee.

Reacher heeft ook geen mobiele telefoon. Dat is dan de enige vergelijking met Johan Cruijff. En hij is niet zo goed op internet. Maar hoewel Reacher zelf niet goed om kan gaan met computers, heeft hij inmiddels wel een eigen Facebook pagina.

Er zijn 15 boeken van Reacher verschenen. De meesten hebben een andere titel dan de vertaalde titel in het Nederlands.
Killing Floor (1997) ("Jachtveld")
Die Trying (1998) ("Lokaas")
Tripwire (1999) ("Tegendraads")
Running Blind (VS) / The Visitor (GB) (2000) ("De Bezoeker")
Echo Burning (2001) ("Brandpunt")
Without Fail (2002) ("Buitenwacht")
Persuader (2003) ("Spervuur")
The Enemy (2004) ("De Vijand")
One Shot (2005) ("Voltreffer")
The Hard Way (2006) ("Bloedgeld")
Bad Luck and Trouble (2007) ("De Rekening")
Nothing To Lose (2008) ("Niets te verliezen")
Gone Tomorrow (2009) ("Sluipschutter")
61 Hours (2010) ("61 uur")
Worth Dying For (2010) ("Tegenspel")
The Affair (2011) ("De Affaire")
Bron: wikipedia

Via deze link staat per boek hoe zwaar ze zijn en hoeveel doden erin vallen.
En onze held JR heeft veel minder kills dan die andere JR.

Reacher is trouwens ontstaan in de supermarkt. Lee ging tijdens het schrijven van zijn eerste boek boodschappen doen, toen hij iemand hielp om iets van een bovenste plan te pakken. Zijn vrouw zei toen dat als het schrijven niet lukte hij altijd nog aanreiker (reacher) in een supermarkt kon worden.

De boeken van Lee Child zijn uitermate geschikt om verfilmd te worden, maar dat is tot op heden nog nooit gebeurd.
Maar er is jaren gespeculeerd wie Jack Reacher zou moeten spelen als er een film van zijn avonturen zou worden gemaakt. Vele namen zongen de afgelopen jaren rond. Wie zou het kunnen, willen en vooral mogen? Lee Child heeft zelf ooit aangegeven dat hij het liefst een “volslagen onbekende” als Jack Reacher zou zien spelen.

Daarna heeft Child ooit eens gezegd dat Daniel Craig, Clive Owen of Jason Statham een goede keuze zouden zijn.
Maar zijn absolute voorkeur ging uit naar Viggo Mortensen. Hierbij dacht Lee Child aan die ene scène uit de eerste Lord Of The Rings. “Als Frodo en zijn reisgezelschap in een rumoerige herberg terechtkomen, zit er één man onverstoorbaar in een hoek van de ruimte. Dát is Jack Reacher.”

Maar Bond, King Arthur, Aragorn of Frank “Transporter” Martin werden allemaal niet Jack Reacher. Het werd Ethan Hunt!
Want we hebben een winnaar: Jack Reacher gaat gespeeld worden door …….
Tom “Talk to me Goose” Cruise. En het verhaal dat verfilmd wordt is One Shot (Nederlandse titel: Voltreffer). Net het beste boek overigens.

De keuze voor Tom (spring-op-de-bank-bij-Oprah) Cruise is in meerdere opzichten opmerkelijk.

Want Jack Reacher heeft een lengte van 1 meter 95 en weegt ongeveer 125 kilo. Tom “Show me the Money” Cruise meet slechts 1,70 meter.

En Tom is dus ook geen onbekende.

Tenslotte is Tom Cruise lid van de Scientology-kerk terwijl Reacher een hekel heeft aan religieuze zaken."Reacher had een hekel aan Alaska Airlines. Die serveerden Bijbelspreuken bij hun maaltijden. Dat bedierf zijn eetlust.”

Daarom dringen de Reacher-fans aan op een boycot van de film aan.

En terecht! Kijk maar eens naar dit filmpje bij Oprah.
Einde discussie, Tom Cruise mag géén Reacher worden. Wie dan wel?

Inderdaad een “Volslagen onbekende” graag.

Hij wordt al genoemd en is al gevraagd …
.

116. Vrouwen op de bouwplaats

.

Vrouwen willen vrouwelijker op de bouwplaats verschijnen (AD.nl 01-12-2011). Met roze helmen en pumps met stalen neuzen.

Op de site van Women Works kan je allerlei zaken voor de echte vrouwvakker kopen als vlamvertragende BH’s, roze stofjassen en roze gehoorbeschermers.

Maar dames, missen we niet de lasbestendige oogschaduw, de roze stofkapjes en de light gevulde koeken.



Klik op de foto om atikel te lezen

Maar geen grappen over dit onderwerp, het is 2011, nou goed eentje dan …

Een vrouwelijke bouwvakker zit spijkers in een houtenvloer te slaan, maar iedere keer gooit zij er eentje weg en de andere slaat ze in de vloer.
De uitvoerster ziet haar dit doen en tikt de bouwvakster op haar schouder en zegt waarom gooi jij iedere keer een spijker weg.
Nou zegt zij, die koppen zitten aan de verkeerde kant.
Zegt de uitvoerster dan gooi je ze toch niet weg dan gebruik je ze toch voor het plafond.